ฝนตก....
ในบรรยากาศที่ฟ้าเริ่มมืดครื้ม
เขาจะเป็นเรด้าประจำบ้านที่ส่งเสียงเห่าดังลั่น เหมือนเป็นวิทยุกระจายเสียงจากหอคอยกลางสนามบิน
โฮ่งๆ.. โฮ่งๆ.. โฮ่งๆ.. โฮ่ง!!!!!
เห่าสบัดหน้าแบบเอาจริงเอาจัง
ความรู้สึกของฉันรับรู้และแปลความหมายว่า... เฮ้ย อยู่ไหนกันนะ ฟ้าจะผ่า ฟ้าจะพัง โลกจะถล่มแล้วนะ ฉันอยู่นี่..มาอุ้มฉันซิ พาฉันออกไปหลบ....
แรกๆเราก็ยังไม่คุ้นกับอาการแบบนี้ของเขา สุภาพบุรุษอเมริกันกลัวฟ้าครื้มฟ้าร้องเหรอนี่....
อืมม... โอเคๆ รู้แล้ว
อุ้มมากอด ตาแดง ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า กระวนกระวาย หาซอกหามุม แต่ที่เขาดูอบอุ่นที่สุดและเลือกที่จะอยู่คือขึ้นมาอยู่ที่บนตัวฉัน
เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่จะเกิดฝนตก ยิ่งเติบโตยิ่งดูจะกลัวมากขึ้นๆ จนฉันรู้จุดอ่อนในเรื่องนี้ของเขา ทุกครั้งที่บรรยากาศเริ่มครื้ม กลิ่นไอฝนจะมา ฉันจะเตรียมboxไว้มุมห้องพร้อมพัดลมหนึ่งตัว เขารู้สึกดีขึ้นเมื่อได้เข้ามาหลบในboxช่วงเวลาที่ฝนตกฟ้าร้อง.. จากที่ฉันสังเกตุเขาไม่ได้กลัวฝนตก แต่เขากลัวบรรยากาศมืดครื้มและเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า เขากลัวมากๆจริงๆ จนฉันและครอบครัวก็อดแซวเขาไม่ได้ว่า.... เอ๊ย! ตอนเด็กๆที่อยู่อะเมกาที่บ้านโดนทอนาโดพัดผ่านรึไง ทำไมกลัวเป็นจริงจังติดตัวมาตลอดขนาดนี้ (แม้ว่าอุ้มกอดก็ยังตัวสั่น) ญาติที่ได้เห็นอาการริชชี่เห่ากลัวกระวนกระวายเวลากลัวฟ้าร้อง ก็ยังอดแซวไม่ได้ว่า.. ระวังจะหัวใจวายตาย เพราะเขามีอาการที่กลัวๆๆๆมากจริงๆ
ก็เป็นแบบนั้นแหละ เคยรักษาด้วยการชวนเล่น เปลี่ยนโฟกัส ก็ช่วยได้บ้างแค่นาทีนั้นๆ เมื่อฟ้ายังคำรามเขาก็จะเหมือนตั้งใจกลัวและระวังตัวตลอด....